Lieve allemaal!

Het was weer meer dan tijd om mijn blog te gaan schrijven, maar iedere keer stel ik het uit. Ik geniet zo van alles hier dat ik haast vergeet dat mijn laatste week echt aangebroken is. Ze zeggen 'als je eenmaal verliefd bent op Afrika...' En ja, dat is gebeurd.

Na tweede paasdag mochten we dinsdag weer gewoon aan het werk. Eerst de kliniek, daarna naar Nafasi zoals iedere dinsdag. In de kliniek stond de 'immunization round' weer op het programma. Dat betekend 'hard' werken op zijn Afrikaans. Want op tijden werk je natuurlijk niet. Iedereen komt wanneer die wil en krijgt een vaccinatie wanneer de verpleegkundige genoeg thee gedronken heeft. Bij Nafasi was het een normale dag. Wat ik leuk blijf vinden is de vriendelijkheid van alle aunties, de dag kan niet beginnen zonder dat ze gevraagd hebben hoe het met me is en hoe ik geslapen heb. Het begroeten met alleen 'hello' kan hier ook écht niet, iedereen zegt 'hello, how are you?' Het was dinsdag, dus we aten Matoke met pindasaus, posho en bruine bonen. We keken vol bewondering hoe één van de aunties het lekker met haar handen op zat te peuzelen. Woensdag hebben we gewerkt, en zijn we na het werk even naar de main road gegaan om wat boodschappen te halen want we wilden hutspot gaan maken voor de aunties en hebben afgesproken om dat vrijdag te doen. Inmiddels zijn we hier al lang genoeg om de boda chauffeurs bij hun gezicht te herkennen. Er zijn vaste drivers die iedere dag voor de school staan en aangezien wij altijd alles op de boda doen, hebben we met iedere driver wel wat meegemaakt. Zodra je ze aan zien komen lopen (dat geldt trouwens overal) springen ze letterlijk op hun boda en rijden ze tegemoet, de meeste zeggen: 'Yes sister?' Soms is het dan gewoon zielig om te kiezen, want ze willen allemaal heel graag geld verdienen. Uiteindelijk kiezen we meestal gewoon de goedkoopste. De praatjes onderweg zijn ook altijd super leuk, ze zijn allemaal heel erg benieuwd wat de Muzungu's doen in zo'n klein rustig plaatsje altijd Namugongo. In Nederland praat je niet zo maar met jan en alleman op straat. Dat is wel één van die veeeeele dingen die ik ga missen van dit prachtige land. In de supermarkt op de hoek van de mainroad halen we meestal de kleine boodschappen. De man achter de kassa vroeg ons: 'Do you like plain yoghurt?' Ze weten gewoon dat we dat daar altijd kopen. De woensdag avond stond in het teken van koken tussen de kakkerlakken. Op zich went het wel snel om een hoop huisdiertjes te hebben. Door de bestekla kruipen meestal een paar kakkerlakken en pas liep er een salamander langs de gaspit heen, we waren een beetje bang dat hij zich zou verbranden, haha. We hebben die avond plannen gemaakt voor het aankomende weekend. Het zou mijn laatste weekend al weer worden... Donderdag ochtend zijn we weer naar het werk gegaan. We zouden nu alleen de ochtend blijven omdat we in de middag weer naar de tienermoeders in de sloppenwijken zouden gaan. Ik had nagellak mee genomen en we hadden ook een spel bij. We waren met ongeveer 15 personen en de mama's vonden het weer heel leuk. Ze zijn rond de 18 jaar, sommige jonger en sommige wat ouder. Een van de mama's had een kindje bij. Dit kindje zag er erg ziek uit. Jackie vertelde ons dat het kindje eigenlijk opgevangen moet worden zodat het goed gevoed word en een stabiele basis krijgt. Ze proberen de moeder over te halen dat het beter is voor haar en voor het kind dat het kindje naar Nafasi komt. De moeder is 17 volgens mij en zag er zelf ook erg zwak uit. Ze bleek HIV te hebben. De vader is een alcoholist en erg agressief. Het kindje was erg aan het hoesten en moest in ieder geval naar het ziekenhuis voor controle. Ze had alleen geen geld voor vervoer en ziekenhuis. Ze wil het kindje niet afgeven en liep huilend weg. Wat leeft dit meisje in een rot situatie zeg.. Het leven hier is gewoon kei hard. Na de tienermoeders zijn we naar de markt gegaan. Daar hebben we zoete aardappels, wortels en uien gekocht. De boda drivers kriskrassen overal doorheen. Juliet en ik zaten allebei op een aparte boda en dan vragen we altijd of ze kunnen proberen bij elkaar te blijven. Dit hadden ze wel erg serieus genomen waardoor ze dus naast elkaar gingen rijden en we gewoon met elkaar konden kletsen. Op een gegeven moment kwamen we aan bij een rotonde en aangezien de drukte besloot mijn driver er maar gewoon recht overheen te gaan. We hadden gehoord dat er a.s. zaterdag een feestje zou zijn in het Golf court hotel, dus we besloten daar ook gelijk langs te gaan en kaartjes te kopen. Het scheen een feest te zijn, genaamd Diplo, met de drummer van Major Laser. We zagen dat er een gym was, dus vroegen aan de receptionist of we er gebruik van mochten maken. Oke, ik geef het toe, sporten is wel echt iets wat ik mis hier. De discipline die ik in Nederland heb, schiet er hier bij in. Het is in die hitte gewoon haast niet te doen, en eerlijk gezegd heb ik er hier ook niet veel zin in. Maar, hier was airco. Dus wij met de lift naar boven, een kleine maar mooie gym met een Oegandese trainer. Hij vond het volgens mij geweldig dat wij kwamen dus werden vriendelijk verwezen naar de kleedkamer. Natuurlijk hadden we geen sport kleding bij, dus in onze gewone kleding en slippers zijn we begonnen. Het uitzicht was super mooi, al die lichtjes. De trainer vond het erg leuk om alle gewichten er voor ons aan te hangen en vervolgens ons aan te moedigen. Heel de training was hij erbij, en ook op het moment dat ik iets te veel rekte en m'n broek hoor scheuren. Ik kijk Juliet verschrikt aan en zeg, 'uuuhm, ik geloof dat ik uit m'n broek gescheurd ben'. De trainer had niets in de gaten, maar wij moesten zó hard lachen, dat we maar als smoes verzonnen dat het kwam door de gezichten die we trokken tijdens de workout. Ik dacht, oké gewoon doorgaan alsof er niets aan de hand is. En dat ging me prima af, totdat we de training gingen afsluiten met rekken en strekken. Ik moest op de grond gaan liggen en hij strekte m'n benen richting m'n hoofd waarop ik haast in mijn blote kont lag. Wat een drama! Maar we hebben wel écht heel erg gelachen. Dus het resultaat was, kaartjes voor Diplo, een workout, en een gescheurde broek. Vrijdag gingen we met tassen vol aardappels, wortels en uien naar Nafasi. We maakten hutspot en de aunties en kindjes vonden het heerlijk. Iedereen was heel dankbaar dat wij hadden gekookt en dat werd ons ook wel 100 keer verteld. 'Thank you auntie Esmee and auntie Juliet for cooking Dutch food'. Terwijl wij iedere dag mee mogen eten. Auntie Dorah is de kok, zij maakt de lekkerste lokale gerechten. Matoke, poscho, bruine bonen, zoete aardappels en kassave. Als toetje hadden we ijs gehaald, dat was zo grappig. De kindjes hadden dat nog nooit gegeten en de een na de ander spuugde het eerste hapje snel weer uit, haha. Wel lastig, want dit konden ze niet met hun handjes eten, dus ze moesten gevoerd worden met een lepel. Na het werk zijn we naar huis gegaan, omgekleed en op de Boda naar Kampala gescheurd, want Diplo was vanavond. We wisten echt niet wat we konden verwachten van een feestje in Kampala. Maar dit was zoooooooo'n goed feestje. Het was op die vierde etage van het hotel. Een grote zaal met, jawel, vloerbedekking. In Nederland kan dat dus echt niet. Rondom de zaal was een balkon. Toen Diplo ging draaien ging iedereen zo uit zijn dak dat de vloer van de zaal meebewoog. Ohja, we zijn dus blijkbaar zelfs nog op de foto geweest met Bebe cool, dat is een of andere super bekende Oegandees. Nadat we met de taxi uiteindelijk weer terug gekomen zijn in Numogongo. Opende de bewaker weer netjes de poort voor onsS Juliet zei: Good *HIK* evening *HIK*, haha. De volgende ochtend zijn we met iet wat zware hoofdjes vroeg opgestaan want we zouden een dagje gaan relaxen bij Kabira Country club, een hotel in Kampala. Even genieten van de rust, en weekend vieren onder de palmbomen. En natuurlijk wordt je dan wakker met regen. Geen miezer, maar een lekkere Afrikaanse stort bui. Aangezien wij, zoals al eerder verteld in een oud oerwoud zitten met ons project konden we geen Uber (taxi) bestellen want die 'zijn niet actief in dat gebied'. Boda is ook geen optie, want er is geen Afrikaan te buiten te bekennen als het regent. Uiteindelijk hebben we dus maar gewoon gewacht tot de bui over was, en lagen we, iet wat later dan gepland toch nog lekker in het zonnetje. In de avond zijn we uit eten geweest bij de Italiaan en hebben we vervolgens nog wat drankjes gedaan bij Otters. Vanuit Kampala terug naar huis kunnen we dus wel een Uber bestellen. Ik laat Juliet altijd voorin zitten want die weet de weg. Ik heb namelijk echt GEEN richtingsgevoel. Laat staan dat ik de weg kan wijzen in Afrika. Iedere straat is hetzelfde naar mijn idee. Ik schaam me ook gewoon voor de weg vanaf de main road naar het project, de laatste 2 km zegmaar. Vind het dan altijd zielig dat die chauffeur daar helemaal naar toe moet rijden. Die weg is écht heel erg, ze proberen de gaten op te vullen met zandzakken maar dat heeft nog niet veel zin. Zondag ochtend stond ons geplande dagje Entebbe op de planning. Eerst met de boda naar old taxi park. Dit is midden in Kampala town. Een groot zandvlak waar alle matatu's bij elkaar komen, je kan het vergelijken met een mierenhoop. Het zijn er wel 500 denk. Iedereen trekt aan je, ze willen allemaal een Muzungu in hun Matatu dus maken ook gewoon ruzie onderling. Even een dagje uit de drukte, uit Kampala. Het zou ongeveer 1,5 uur duren. Er is trouwens altijd file in de stad en de matatu stopt ook nog eens bij elk persoon dat ook maar een beetje laat merken dat hij vervoer nodig heeft. Dat is dus ongeveer elke 10 meter. Een ritje van 1,5 uur kan dus ook goed 2,5 duren maar dat maakt niet uit want hier in Oeganda zijn ze toch vaak te laat. Juliet zat naast me en voelde zich niet zo lekker. Op een gegeven moment hing ze uit het raam van de Matatu over te geven, haha. Als je uit de Matatu wil, dan moet je roepen: 'conductor parking', wij riepen dat dus, maar de conductor hoorde ons niet. De mede passagiers wel, dus 5 man riep in koor voor ons: 'conductor parking', nu moest hij het wel horen, Haha. De mensen zijn zo vriendelijk en willen je met alles helpen. We kwamen aan in Entebbe en hebben de boda naar Entebbe zoo gepakt. Je zou wel denken.. naar een dierentuin in Afrika? Ja! Wij zijn naar een dierentuin geweest. We hadden gehoord dat er een tour behind the scenes was waarbij je dus dichtbij de dieren kwam. Het leek ons wel leuk dus kochten we de tickets en gingen we met de gids achterop een truck door de poortjes. We kwamen langs een plek waar voer voor de dieren lag en werd ook op de truck gelegd. Als eerste gingen we naar de giraffen. We gingen in het verblijf en we konden het haast niet geloven. We stonden gewoon in het verblijf van de giraffen, hoe gaaf! De mensen stonden achter de hekken te kijken. We reden naar een steen waar we op konden staan waarop een van de giraffen naar ons toe liep. Wat zijn ze groot zo dichtbij!! Niet normaal. We gaven ze wortels, maakte wat foto's en gingen naar het volgende verblijf. Een of andere vogel. Deze vogel moest je op een bepaalde manier groeten. We moesten al lachen bij het idee en deden het dus maar gewoon. De vogel reageerde erop en maakte een klapperend geluid met zijn bek. Daarna nog naar de chimpansees, olifanten, leeuwen, luipaard, neushoorns en naar de cheeta's. De cheeta's lagen lekker relaxed in het verblijf. De gids herinnerde ons er nog aan dat het papier wat we hadden moeten tekenen in het begin was bedoelt voor de cheeta's. We gingen op een soort eigen risico het verblijf in. Na even nadenken over eventuele gevolgen zijn we toch maar het verblijf ingestapt. De gids vertelde ons dat we een voor een bij hem moesten komen en dat we ze dan voorzichtig konden aanraken/aaien. Na de dierentuin zijn we naar de botanische tuin gegaan. We hadden gehoord dat de film Tarzan in deze tuin opgenomen was. We waren dus erg benieuwd en gingen er naar toe. Wauw. Dit was echt ongelofelijk. Allemaal verschillende palmbomen, lianen, andere gekke bomen, 1000 apen en dat allemaal aan lake Victoria. Echt super mooi. Er waren zelfs planten, 'Mimosa' die zichzelf sluiten als je ze aanraakt. Na een nogal langdradige rondleiding door onze "enthousiaste" gids zijn we nog wat gaan eten en hebben we nog wat winkeltjes bezocht in de stad. De dag ging weer snel voorbij, net zo als eigenlijk alle andere dagen! Mijn laatste weekje in Afrika horen jullie snel weer. Ik stel het schijven van mijn blog iedere keer veel te lang uit. Maar dat bewijst maar weer hoe een super leuke tijd ik hier heb.

Liefs,

Esmee