Hallo allemaal!

Eindelijk, ik ben er.. De reis waar ik jaren naar uit heb gekeken. Ik ben er nu 3 dagen en ik kan het nog steeds niet geloven. Waar zal ik eens beginnen? Aller eerst mijn reis:

Ik ben donderdag ochtend om 05:00 vertrokken naar schiphol. Na woensdag avond flink gepuzzeld te hebben met het gewicht van mijn koffers is het uiteindelijk gelukt om de beide koffers precies 23 kg te laten wegen. (oke, eentje 23.4, maar dat mocht) Toen ik eenmaal afscheid had genomen van mijn vader en dus nog een tijdje alleen over schiphol wandelde drong het pas echt tot me door: ik ga alleen naar Afrika. Op schiphol vloog de tijd voorbij en voor ik het wist zat ik in het vliegtuig. Stiekem was ik best nerveus toen we echt op gingen stijgen. Want op dat moment kon ik niet meer terug. De reis zou in totaal 10 uur en 45 minuten duren, met een tussenstop in Kigali, Rwanda. Vanaf daar was het nog maar een uurtje vliegen. Op het schermpje voor mij kon ik de vluchtinformatie zien. We vlogen recht boven de Sahara. Uiteindelijk zijn we om 22:20 geland op Entebbe. De temperatuur op dat moment was 21 graden. Vanuit het vliegtuig wachtte er twee andere Nederlandse vrijwilligers op me, die in Kampala gaan werken. Samen met hun ben ik naar het immigratie kantoor gelopen. Dit begon lekker op z’n Afrikaans, rustig aan dus. Uiteindelijk heb ik zonder problemen mijn visum gekregen. Wat er in resulteerde dat ik niet lang meer op mijn koffers hoefde te wachten. En (thank god) ik zag ze direct aankomen. Dus, ik had mijn visum en koffers, nu alleen nog de taxi chauffeur vinden. Een van de eerste dingen die mij opviel toen ik in de buitenlucht stapte was de geur. Afrika heeft een bepaalde geur. Ik denk dat ik het het beste kan vergelijken met een mix tussen BBQ en wierrook. De knoop in mijn maag verdween direct toen ik een vriendelijke donkere man zag staan met het bordje: Esmee. Yes! Dat kon niet anders dan Fufu zijn. Ik liep direct naar hem toe en Fufu heette mij welkom in Uganda. Samen met hem liep ik naar het parkeerterrein. Hij was met de Jeep van het project. Op het parkeerterrein waren er kinderen muziek aan het maken en aan het dansen. Wat een gevoel voor ritme hebben zij zeg! Maargoed, Fufu moest zijn kaartje nog betalen. Hij mompelde iets naar me, echter verstond ik hem niet dus liep, nouja rende, achter hem aan. Op een gegeven moment draaide hij om en zag hij dat ik hem achtervolgde. Waarom hij heel hard moest lachen en me vertelde dat ik even bij de auto kon wachten, haha. Ik had begrepen dat de rit naar het project 1,5 tot 2 uur zou duren. Erg was het niet, want Fufu hield me wel gezelschap. We kletsten over van alles. Hij werkt al 17 jaar voor het project. Ondertussen keek ik mijn ogen uit. Overal liepen mensen, kippen en geiten. Ook veel straat kinderen, meisjes van een jaar of 5 met een baby op hun rug. Ik had van Juliet een berichtje gekregen dat zij wakker zou blijven om mij te ontvangen. (inmiddels was het ook al 1 uur s’nachts). Na een ritje van 1,5 uur vertelde Fufu dat we aangekomen waren bij de mainroad van Numugongo. Aan deze lange weg moeten we het weggetje in richting het project. Dit weggetje is echt, maar echt, heel erg hobbelig. De afgelopen nachten had het veel geregend waardoor het alleen maar erger was geworden. Eenmaal bij de poort aangekomen werd ik gelukkig heel leuk ontvangen door Juliet. Het huis waar we de komende twee weken nog met zijn drieën verblijven en daarna met zijn tweeën, is heel netjes. We hebben allemaal een eigen slaapkamer. Na ongeveer 10 min kletsen en een kleine rondleiding werd ik ook vriendelijk verwelkomt door een of ander vies beest. Het leek op een duizendpoot. Toen ik er een tik tegen gaf werd het een soort van drolletje. Ach, Juliet heeft toen ook maar gelijk verteld dat we nog meer huisdieren hebben. Een vleermuis onder de overkapping, een salamander in de douche en een heeeele hoop aapjes in de tuin. Ondanks dat, ben ik na het installeren van mijn spulletjes toch heerlijk in slaap gevallen onder mijn muskieten net.

Vrijdag zou Frank (de coördinator van Doing goood om 13:00 bij mij zijn voor mijn city tour, zoals verteld in mijn eerste blog. Ik werd rond een uur of 8 gewekt door getik op mijn raam. Geen kleine tikjes, maar echt tikken. Voorzichtig gluurde ik door mijn gordijn om te kijken wat het was. Gelukkig maar, ik keek recht in de ogen van een vogeltje waarna hij weg vloog. Dat is nog eens lekker wakker worden! Ik had nog de hele ochtend dus ik heb lekker op ons terrasje gezeten en aapjes gekeken. Juliet en Janne waren gewoon aan het werk. Gelukkig ben ik niet lang alleen geweest, want Dorothy kwam. Dorothy is de schoonmaakster. Zij was er eigenlijk de hele ochtend en maakt in etappes het huis netjes schoon, doet de was en verschoond onze bedden. Toen ik na een tijdje naar binnen ging om wat water te pakken lag ze lekker te slapen op het keukenblad. Dat schijnt hier heel normaal te zijnJ Maargoed, Frank was er uiteindelijk rond 14:30. Hij kwam namelijk uit Kampala. Kampala heeft 1,5 miljoen inwoners en is dus ontzettend druk. Na een aantal zaken doorgenomen te hebben met Frank en een passende helm gescoord te hebben zijn we samen naar de stad gegaan. Bij de poort staan altijd een paar boda-boda’s (brommertaxi’s). Het is de bedoeling om vooraf een prijs af te spreken met de driver, en daarna pas op te stappen. Het is normaal om 1000 UGX te betalen tot aan de main road. Dit is omgerekend 0,26 cent. Op de main road neem je een matatu naar de stad. Dit zijn busjes die ze vol proppen met zo veel mogelijk mensen. De busjes stoppen overal en je kunt er ook overal uit. De ‘conductor’ houd alles in de gaten. Nou eigenlijk probeert hij er gewoon zo veel mogelijk mensen in de stoppen. Aan hem moet je ook betalen. De matatu kost 2000 UGX, dit is omgerekend 0,52 cent. Na in totaal 2 uur (!) in totaal gereisd te hebben stapten we uit in hartje kampala. Wat een drukte. De mensen roepen continu Mzungu! Dit betekend blanke man. Ik heb me nog nooit zo aangekeken gevoeld als toen, terwijl in Kampala nog regelmatig blanken komen. We zijn direct naar Oasis Mall gelopen, dit is een shopping centrum waar we een simkaart hebben gehaald en waar ik geld kon pinnen. Frank en ik hebben ook direct een zak pasta gehaald bij de supermarkt want hij bleef vanavond bij ons eten. Nadien direct weer terug, yep, 1,5 uur. Aan die hitte moet ik wel ontzettend wennen, maar dat komt vast goed. Janne had wat groenten gehaald bij de lokale kraampjes net buiten de poort. Ze verkopen hier echt o-ve-ral bananen. En als je er hier 1 heb gegeten, zijn ze in Nederland niet meer lekker. Ook de avocado's zijn HUGE! We hebben dus de rest van de avond lekker buiten gezeten, pasta gegeten en gekletst.

En toen was het zaterdag, weekend. Ik heb nog helemaal niet gewerkt en heb al direct weekend. Nee, het is de bedoeling dat ik maandag begin op mijn werk. Zaterdag hebben we s‘ochtends eigenlijk niet zo veel gedaan. Uitgeslapen en in de tuin gezeten. Rond 12:00 zijn we Kampala gegaan en hebben we gegeten bij café Javas. Café Javas is midden in Kampala, naast de Oasis mall. Dit is een westers restaurantje waar je westers kan eten. We hebben daar uitgebreid geluncht en heerlijk heel de middag gezeten. De terug weg zaten we zo vol wat we het niet zagen zitten de Matatu terug te nemen dus namen we de Boda boda vanaf Kampala naar Numugongo. Boda’s zijn duurder dan de Matatu dus we wilden een goede prijs voor de rit. Na wat onderhandelen hebben we voor een goede prijs heel de weg terug naar Numugongo heerlijk op de boda gezeten. Die gasten scheuren echt door al het verkeer heen en het gaat altijd net goed, maar, we waren wel in drie kwartier thuis. Tijd is hier een heel ander begrip heb ik gemerkt, Oegandezen kennen geen horloge. Het is heerlijk om niet heel de dag op tijd te hoeven leven, zoals Nederlanders doen. Janne en Juliet hebben me daarna nog een rondleiding gegeven over het project. Wat een gigantische terrein! Je moet je voorstellen dat er 600 kinderen wonen. Het is een gezellige boel. Altijd hoor je wel geluiden, gelach, gezang of gegil. We zijn geëindigd bij de medische kliniek, hier heb ik malaria tabletten gehaald. Maandag ga ik met Juliet mee naar Nafasi, voor mijn eerste werkdag. Nafasi is op het zelfde terrein, alleen zijn we daar nog niet geweest vandaag (is 10 minuutjes lopen)

Juliet en ik zijn daarna nog naar de stad gegaan. De vrijwilligers uit het Doing goood huis, in Kampala zouden daar wat gaan drinken en vroegen of wij ook kwamen. Zo gezegd zo gedaan, voor we het wisten stonden we al weer in Kampala. We zijn in Otters bar geweest, echt een super mooie bar met meerdere Mzungu’s. Hier hebben we een paar drankjes gedaan en kennis gemaakt met de vrijwilligers uit het andere huis. In de taxi terug hebben we leuk gepraat met een Oegandese man. Hij vroeg of wij het erg vonden dat zijn vrouw er bij was. Natuurlijk niet! Na een tijdje merkte ik pas op dat zij haar kindje op schoot had! Kan gewoon hier. Ook op de boda’s zie je veel vrouwen met baby’s achterop. Het viel mij op dat hij ontzettend goed Engels sprak, in vergelijking tot andere Oegandese mensen. Je hoort toch een soort van dialect bij de meesten. Dat kon kloppen want hij vertelde ons dat hij 16 jaar in de US gewoond heeft, vandaar! Wel heel leuk, want hij had een hele boel tips. Toen we weer bij de poort aangekomen waren zat hij op slot. Oeps, en nu? Na geklop op het raam van het bewakingskantoortje nog steeds geen gehoor. Wij roepen, niemand die reageerde. De taxi chauffeur wilde wachtten tot we binnen waren, maar dit duurde hem te lang. TOET! Ineens zagen we 2 voeten in de lucht vliegen van schrik. De bewaker was (natuurlijk) in slaap gevallen. Na een hoop gelach waren we dus netjes op tijd weer thuis want zondag hadden we nog meer op de planning: Jinja.

Hierover meer in mijn volgende blog!

Byebye!