Chi kati!

Vorige week donderdag avond ben ik terug gekomen van mijn te gekke safari. Na het lokale verblijf besefte ik pas hoe luxe we het hier wel niet hebben in ons huisje. We hebben altijd water uit de kraan, zelfs warm, stroom en gas. Inmiddels is er weer al een week voorbij en dat betekend dat ik al twee weken in Afrika ben. Vrijdag ochtend stond de wekker weer om 7:00 en ben ik zoals gewoonlijk samen met Juliet naar Nafasi gegaan. Vandaag was extra leuk, want alle kleding die ik heb ingezameld heb ik deze ochtends mee genomen. We hebben mooie stelletjes bij elkaar gelegd en voor de kinderen en aunties was het één groot feest. 'You look so smart' zeggen ze dan tegen de kinderen. Na de dagelijkse bad ronde was iedereen prachtig aangekleed. Helaas is er deze ochtend geld gestolen uit mijn tas door personeel. Het was ongeveer 70.000 UGX (dit is omgerekend ongeveer €18) voor Nederlanders is het natuurlijk niet zo veel, maar het personeel verdiend bij Nafasi omgerekend €150 per maand. Maar goed, na dit gemeld te hebben bij Ruth, de manager van Nafasi, werden ze gecontroleerd. Heel ongemakkelijk, want dat ga je nooit meer terug vinden. Het blijft Afrika.. Er zijn twee kindjes die 'zindelijk' zijn, en tussen de ongelukjes door naar je toerennen en zeggen: 'pottie', dan moeten ze plassen. Na het werk hebben we wat groente en fruit gehaald bij de kraampjes hier aan de weg. Die vind je trouwens overal, Oeganda is een perfect land voor de landbouw. Het regent vaak waardoor het zo mooi groen en vruchtbaar is. Vrijdag avond zijn we lekker thuis gebleven, we hebben een heerlijk terras waar je s'avonds lekker kunt zitten. Helaas resulteerd dat wel in 20 muggenbeten, ondanks dat je je insmeert met DEET. Zaterdag ochtend zijn Juliet en ik samen naar verschillende Craft markets geweest. Hier verkopen ze allerlei zelf gemaakte spulletjes en souveniers. Ze willen allemaal dat je in hun 'winkeltje' komt kijken. Afdingen is niet mijn ding, ik vind het dan al weer snel zielig en betaal vervolgens veel te veel. Juliet daar in tegen is hier bere goed in! Eerst vraagt ze hoeveel het kost, vervolgens herhaald ze het antwoord ongeloofwaardig en verteld ze vol overtuiging dat ze hetzelfde product op de vrijdag markt voor de helft heeft gezien. Ik lig vervolgens helemaal in de deuk als ze het weer voor elkaar heeft gekregen en vervolgens trots het winkeltje uit komt lopen. Eigenlijk zijn we van markt naar markt gescheurd op de boda's, was heel leuk. De boda chauffeurs liggen meestal tussen de ritjes door op hun brommer te slapen. Zondag's zijn we naar de kerk geweest op het terrein hier. Ik werd al vroeg wakker van gezang, want om 07:00 waren ze al druk aan het oefenen. Zo bijzonder om ongeveer (we hebben ze proberen te tellen) 375 kinderen in allerlei kleuren shirtjes te horen zingen, prachtig. Na de kerk zijn we met zijn drieën naar de poort gelopen. We wilden graag naar Javas om te lunchen. Je hebt meerdere Javas in Kampala maar we wisten dat er eentje zat bij een benzine pomp hier niet ver vandaan. Toevallig stonden er 3 boda's en vertelden we waar we heen wilden en voor welke prijs. We wisten dat het in de buurt zat van een KFC, en die wisten ze wel te vinden. We hadden 7000 UGX afgesproken en sprongen op de boda. 20 min later reden ze netjes de oprit op van KFC, en geen Javas te bekennen. (Zucht...) Na Google maps er bij gepakt te hebben zijn we uiteindelijk toch, natuurlijk voor een meerprijs, bij Javas afgezet. We bedankten de boda drivers vriendelijk en hebben daar heel de zondag middag doorgebracht. Op de terug weg hebben we langs de weg nog 3 Ananassen gekocht van een truck. Heel interessant ritje, want er zat een slag in het wiel van de boda waarop ik zat, dus ik was blij dat we er bijna waren. Eenmaal thuis aangekomen gingen we sporten. Iedere dag van 4 tot 7 sport er een vast groepje studenten. Ze hebben een coach, die met ze traint, voornamelijk sprinten. Iedere zondag gaan ze dus naar 'The stairs' en wij gingen deze keer mee. In een hele stoet liepen we er heen, ongeveer 25 zwarte kinderen en 2 Muzungu's er bij. The stairs is een soort van half amfitheater met treden van een halve meter hoog. Het is de bedoeling dat je van beneden naar boven de trap opspringt als een kikker en vervolgens terug naar beneden loopt. Je kunt je wel voorstellen dat dat echt ontzettend zwaar is in 28 graden Celsius. Maaar: we deden fanatiek mee. De coach, die overigens ook vrijwilliger is, kocht 2 flessen water en dat moesten ze met zijn allen delen. Je voelt je dan gewoon bezwaard om een slokje uit je flesje water, helemaal voor jezelf, te nemen. Na de training krijgen alle kinderen een suger cane (suiker riet) De coach kocht er dus bij een kraampje een stuk of 25 en vervolgens liep iedereen terug naar het project met een suger cane. Twee meiden begonnen die van ons gelijk te pellen met kapmessen en deden dit in een pannetje voor ons. De binnenkant van suikerrietstengel smaakt zoet en je kunt er op kauwen. Echt super lekker. Na de training dachten we lekker in de zon te gaan zitten, zon weg. Maandag heb ik weer bij Nafasi gewerkt en hebben we het badje gevuld met water zodat ze konden zwemmen. Tussen alle kleding die ik heb gekregen zaten ook wat zwembroekjes, dus die konden ze mooi proberen. Dinsdag ochtend ben ik voor het eerst naar de kliniek geweest: Jjanda medical clinic. De zorg hier is zo anders dan in Nederland. Zo wassen de verpleegkundigen hun handen niet met zeep, want de zeep had een patiënt gestolen. Handalcohol gebruiken ze ook niet want dat is te duur! Dinsdagochtend is het vaccinatie ochtend. Tijdens het schoonmaken van de behandelkamers liep de spreekkamer vol met vrouwen en kindjes. Ik liep met de verloskundige mee en heb de kindjes gewogen en opgemeten. Daarna gingen we de baby's vaccineren tegen allerlei ziektes, afhankelijk van de leeftijd. Je kunt je wel voorstellen dat het één grote huilende zaak was! Privacy kennen ze hier niet, de ene borst na de andere kwam uit blouses tevoorschijn om vervolgens hun baby's te voeden. Kinderen krijgen hier ook minimaal 1 jaar borst voeding. Ook de vaccinaties worden direct contact afgerekend. Na de eerste vaccinatie ronde liep de spreekkamer nog een keer vol. Het was zo 12 uur! De tijd vloog voorbij. Ik wil graag zien hoe een bevalling er in Afrika aan toe gaat, dus heb mijn Oegandese nummer op het prikbord opgehangen met de tekst: 'Call in case delivery'. Ze begrijpen ook niet dat ik niet zelfstandig een bevalling uit kan voeren, als je 4 jaar op school heb gezeten, Haha! Na de kliniek heb ik mijn witte pak weer ingeruild voor mijn gekleurde bloemen jurk en ben ik naar Nafasi gegaan. 1 van de 3 Ananassen die we hadden gekocht had ik meegenomen, zodat de kinderen daar een keer een tussendoortje krijgen. Dat krijgen ze bijna nooit, omdat ze, als ze terug geplaatst worden dat waarschijnlijk ook thuis niet krijgen. Hier mogen ze dus niet gewend aan raken. Ook kost het gewoon te veel geld. De aunties waren er heel erg blij mee! Woensdag ochtend ben ik ipv naar de kliniek samen met Juliet en Ruth (manager van Nafasi) op 'huis' bezoek geweest bij de ouders van één van de kindjes die bij Nafasi woont. Dit meisje is 2 jaar oud en ziet er nog uit als een baby, kan nog niet lopen of praten en weegt nog steeds veel te weinig. Zij zit al te lang bij Nafasi dus zal zeer binnenkort terug geplaatst moeten gaan worden. Om 08:00 stonden Juliet en ik netjes klaar bij de poort. En jawel.. Ruth kwam om 09:45 aan! Het was een ontzettend lange reis naar het dorpje waar de ouders van de kleine meid wonen. Eerst 1,5 uur naar Kampala en vanaf daar nog dik een uur. Eerst op de boda, toen bus, Matatu, andere Matatu, weer een andere Matatu en weer op de boda. Uiteindelijk stopten we ergens aan de kant van de weg (soort van snelweg) bij een huisje. Ruth klopte aan en wisselde wat woorden uit met een man, die vervolgens naar de overkant van de weg wees. Ruth liep terug naar ons, betaalden de boda's en staken de weg over. Er zat een oude vrouw voor een krotje, die ons vriendelijk ontving. Ze legde een rieten kleed neer en gingen zitten. Ruth praatte met haar in Swahili en vertaalde vervolgens naar ons. Dit huisbezoek was onverwachts. Ruth vertelde dat deze vrouw de tante van het meisjes vader is, die haar twee jaar geleden bij Nafasi heeft gebracht. We lieten haar foto's zien van het kindje en ze begon nog net niet te huilen. Juliet liet een foto zien dat ze met haar aan het oefenen was om te leren lopen, en dat het goed met haar gaat. De vrouw pakte onze handen en danke God dat wij voor haar zorgde en het zo goed met haar gaat. We inventariseerde de thuissituatie en de oude vrouw vertelde dat de moeder van het kindje een Psychische ziekte had tijdens de zwangerschap. De moeder at levende kippen en werd vastgebonden aan een boom die ze aan wees. Ze vertelde dat het kindje nooit borst voeding had gekregen en dat de moeder net deed alsof het kindje niet van haar was. De moeder is nu al een tijdje stabiel en heeft meerdere kinderen. Het kindje kan volgens de oma terug komen als ze sterk genoeg is, en volgens haar is dat als ze zelf kan lopen. Ze hebben niks, alleen avocado's, mango's en Jack fruit. Tijdens het gesprek stuurde ze haar andere kleinzoon de boom in om voor ons een Jack fruit te halen. We kregen hier een stuk op een bananen blad. Daarna wees ze ons de weg naar het huis van de vader en moeder. Ik kan moeilijk in woorden beschrijven wat een armoede er daar is.. Helaas waren de vader en moeder niet thuis, maar de broertjes en zusjes van het kindje wel. Zij zaten onder het stof, liepen op blote voeten en er zaten de nodige gaten in hun kleren. Onwerkelijk om te zien dat het kindje daar dus uiteindelijk terug naar toe moet. We kregen nog een zak vol met avocado's mee en we bedankten de oude vrouw. We zijn in de stad gebleven, want om 19:00 zouden we uit eten gaan met andere vrijwilligers. We hebben wat gelopen door Acasia Mall, een luxe shopping centrum. Om 18:00 besloten liepen we langs een spa en gingen even naar binnen om op de prijslijst te kijken. Nog geen 3 minuten later zaten we allebei met onze voeten in de lucht te genieten van een spa manicure en pedicure. Het zou namelijk 3 kwartier duren en dat zou precies nog lukken voor het eten. Je zou bijna denken dat we vergeten waren dat we in Afrika zijn, want na 3 kwartier waren alleen onze handen nog maar gedaan. Uiteindelijk kwamen we veel te laat aan, maar: onze nageltjes waren in ieder geval mooi gelakt ;) De rest van de avond hebben we lekker taco's gegeten en biertjes gedronken. Zo, jullie zijn weer op de hoogte ;)

Liefs,

Esmee