Hujambo!

Vandaag precies een week geleden ben ik aangekomen in dit prachtige land. Zoals mijn titel ook al benoemd: The pearl of Africa. Na deze week is deze benaming ook echt bevestigd. En oh oh, wat heb ik het naar mijn zin. Waar waren we gebleven? Jinja. Zondag ochtend werden we half 9 opgehaald door Fufu, teminste dat was het plan. Uiteindelijk kwam hij rond 09:15 aan op de boda bij de poort en zijn we direct vertrokken met de Jeep van Kinderhulp Afrika. Het was ongeveer twee uren rijden. In Nederland is dit saai, maar in Afrika kan ik uren uit het raam kijken naar alles wat je tegenkomt onderweg. Vrouwen lopen met van alles op hun hoofd, kinderen zwaaien allemaal naar je en er zijn ontzettend veel krotten waar ze van alles verkopen. Matoke (kleine groene banaantjes die ze koken), cassave, trucks vol met ananas en noem maar op. De ontzettend lange weg richting Jinja is alleen maar rechtdoor en heet ook Jinja road. Onderweg kwamen we langs maisvelden, thee- en suikerplantages. Kortom, de uitzichten zijn geweldig. Jinja is gelegen aan de bron van de Nijl. Jinja wordt ook wel de activiteiten hoofdstad van het land genoemd. Dit oude vissersdorp is in de laatste jaren een populaire toeristische bestemming geworden. We kwamen hier rond 11:00 aan en zijn begonnen met een boottocht over de Nijl. We besloten een biertje mee te nemen in het bootje en hebben ontzettend genoten van het uitzicht en het lekkere weer. Na de boottocht hebben we geluncht bij ‘The Sailors club’, het was een prachtige locatie met uitzicht op Lake victoria. Het Victoria meer is het grootste meer van Afrika en het op een na grootste zoetwatermeer op aarde. Fufu reed ons trouwens heel de dag overal naar toe. We besloten hem dan ook heel de dag op eten en drinken te trakteren. We wisten alleen niet zo goed hoe we dit moesten vertellen. Misschien is dat wel de normaalste zaak van de wereld? Ik denk het wel gebruikelijk is, want toen de rekening kwam was Fufu nergens meer te bekennen, haha. Hierna stond quad rijden op de planning. We kregen alle drie een mooi overall, kaplaarzen, helm, bril en bandana aan. Willen jullie een schakel of automaat? Uuhhh, automaat alstublieft. Na een oefenparcourtje gingen de dames hoor. Hop hop, dwars door de dorpjes heen. Dat was echt heel indrukwekkend trouwens, als je de dorpjes echt in gaat zie je pas hoe arm de mensen hier zijn. Veel kinderen kwamen dan ook op ons afrennen als we even stil stonden en hielden hun handjes op: ‘Do you have some candy?’ Persoonlijk vind ik het heel erg lastig om dan gewoon door te rijden, maar als je er 1 wat geeft willen ze allemaal dus daar kun je niet aan beginnen. Na het quad rijden waren we echt TOTAAL ORANJE. O-ve-ral zat stof. Hierna zijn we terug gereden richting Numugongo, waar we nog een Nile biertje gedronken hebben in een barretje. We zaten gezellig te kletsen, onder andere over de leeftijd van oudere mensen in Nederland. Fufu kon niet geloven dat de mensen zo oud kunnen worden. De gemiddelde leeftijd van Oegandezen is ook maar 37 jaar. Na ons biertje hadden we geen zin meer om te koken en was het al laat. Dus we haalden aan de kant van de weg een Rolex. Dit verkopen ze echt heel veel. Het is een soort pannenkoek wat word gemaakt van volkoren meel (chapati). Hier rollen ze een gebakken ei met wat groenten in, heerlijk. Zondag avond ben ik op tijd naar bed gegaan, want… (tromgeroffel) maandag was mijn eerste werkdag! Ja, uiteindelijk ben ik hier wel met een reden. Zoals de meesten van jullie al weten ga ik een combinatie doen tussen Nafasi (de crisisopvang voor baby’s) en de medische kliniek. Beide zijn op het zelfde terrein. Juliet werkt al een tijdje bij Nafasi dus maandag ochtend ben ik met haar mee gelopen naar het project. Het is 7 min lopen vanaf ons huisje over een hobbelig rood weggetje met de nodige gaten er in. Eenmaal aangekomen bij het hekje stond 1 van de twee oudste kindjes ons enthousiast op te wachten. De oudste 2 zijn 3 jaar oud en er zitten nu in total 10 kindjes. Het huis wordt gerund door de aunties, dit zijn gewoon Oegandese vrouwen, zij werken in shifts. Wij ondersteunen hun in de dagelijkse verzorging van de kindjes. Het was erg leuk dat ik samen met Juliet was, zij kon mij de namen van de kindjes goed leren en weet precies wat er zo allemaal moet gebeuren op een dag. Na een voorstel rondje zijn we eigenlijk direct aan de slag gegaan. De kindjes lagen allemaal nog in hun ledikantje met grote ogen te wachten tot ze er uit mochten. Een voor een worden ze uitgekleed, onder de douche (wel in een badkuip) gedaan, afgedroogd en aangekleed. Dit is echt lopende band werk. Er is 1 kast waar alle kleren door elkaar heen liggen. het is dus tussen de drukte door passen en meten wat ze aan kunnen. De aunties kijken totaal niet of iets bij elkaar past. Zo had 1 jongetje een roze romper aangekregen en heb ik heel de ochtend geloofd dat het een meisje was. Tot iemand hem riep, en het een jongens naam was. Juliet en ik zijn met de twee oudste gaan wandelen naar de school. Dit doen we om te oefenen met lopen maar ook om de twee oudste kennis te laten maken met een andere omgeving dan alleen Nafasi, de baby’s en de aunties. Een van de twee had veel te kleine schoentjes, maar er waren geen grotere. Zoals jullie weten ben ik bezig geweest met het inzamelen van kleding. Ik dacht wel grotere schoenen te hebben. Ik rende snel naar ons huisje en jawel hoor, gloednieuwe gympjes voor hem. En mooi dat hij ze vond! Ik besloot alle schoentjes alvast mee te nemen. De aunties vlogen me bijna om me nek, zo blij waren ze met alle schoenen. Ook nam ik twee bellenblazen mee en hebben we in de tuin een hele boel bellen geblazen. Wat hebben ze gelachen! Een groot success dus. Tussen de middag mogen wij mee eten bij Nafasi. Een van de aunties kookt alles zelf vers met plantjes uit de tuin etc. Vandaag stond er Poscho op het menu. Dit is stugge maispap (het wordt bijna beton), met bruine bonen. Maar eerlijk is eerlijk, het was gewoon lekker. Alleen valt het ook echt als beton op je maag. S’middags heb ik kennis gemaakt met het hoofd van Nafasi, Jackie. Wederzijdse verwachtingen zijn uitgesproken. Daarna heb ik kennis gemaakt met Dokter Daniel in de medische kliniek. We hebben afgesproken dat ik op dinsdag en woensdag ochtend in de kliniek kom werken en de rest van de week bij Nafasi. Dinsdag ochtend was het tijd voor mijn drie daagse safari! Ik werd om half 7 opgehaald door Paul in zijn safari bus. Weet je wel, zo’n busje waarvan het dak open kan. Paul en ik reden 1,5 uur richting Kampala om de anderen op te pikken. We zouden met een groep van 8 personen toaal gaan. Rond 8e kwamen we dus aan in Kampala, pikten we de anderen op en vertrokken we richting Murchison National Park. Dit was 6 uur rijden en onderweg maakten we een stop bij The Ziwa Rhino Sanctuary. Dit is een neushoorn verblijf. Hier zouden we dus de eerste van de big 5 moeten gaan spotten. We gingen lopend op zoek met een ranger, klinkt heel spannend, was het ook. Zeker omdat we van te voren uitleg hadden gekregen. ‘Als er een neushoorn op je afkomt dan moet je achter een boom gaan staan’. Okee.. Na een half uurtje lopen lagen ze er al! 4 Rhino’s lagen te chillen onder een boom. We stonden op 30 meter afstand van beesten die 3 ton wegen (!!). In heel Oeganda leven maar 21 Rhino’s, waarvan 19 in dit verblijf en 2 in Entebbe zoo. Zo super gaaf om ze in het echt te zien! De reis ging verder naar het nationaal park waar we direct richting de accomodatie reden: Red chili lodge. Ze deelden ons mee dat als je in het donker naar buiten gaat je wel een zaklamp mee moet nemen omdat er soms wat Nijlpaarden op bezoek komen. Mij niet gezien dus buitenJ De volgende ochtend stond de wekker om 6 uur want om 7 uur zouden we de Ferry moeten nemen voor de game drive. Zo gezegd zo gedaan. Om 7 uur zaten we te wachten tot we op de Ferry konden met onze Safari bus. Deze zou ons aan de overkant van het park brengen waar de meeste dieren te vinden waren. We aten ons ontbijtje tijdens zonsopkomst en met geluid van Nijlpaarden rond ons heen. De game drive was fantastisch! Niet alleen de big 5, maar ook een hele boel andere dieren mogen bewonderen. Op het dak van zo’n busje over de Savanne rijden stond hoog op mijn bucket list. Het park is trouwens echt ontzettend groot, 4000 vierkante kilometer! Het is ook het grootste nationaal park van Oeganda. Na de lunch stond de boottocht op de planning. We vaarden over de Nijl en zagen langs de oever olifanten, giraffen, honderden nijlpaarden (ja, logisch op de nijl) en krokodillen. De olifanten koelden zichzelf af met modder, erg leuk om te zien. Uiteindelijk werden we afgezet aan de oever en konden we naar boven klimmen voor de Murchison Falls, een waterval van 40 meter hoogte die zich met veel geweld door een 8 meter nauwe kloof perst. Het was dik een uur klimmen in de hitte, maar dat was het uitzicht meer dan waard. Paul stond ons boven aan netjes op te wachten met de bus. Hij vertelde dat de Ferry kapot was en dat er de eerste 4 dagen dus niemand naar de overkant kon. Hij was de oversteek na ons kapot gegaan, wat een geluk weer! We reden verder naar ‘Boomu women’s group’, de volgende accomodatie. Dit was echt heel local. We moesten in banda’s slapen, van die hutjes van klei met rieten dakjes. Het zag er allemaal heel schattig uit, tot dat ik mijn lakens open sloeg. Er zaten allemaal zwarte vliegjes in. Over de muur liep een salamander, er vlogen vleermuizen en liepen kakkerlakken over de grond. Tijdens het douchen, met koud water, vlogen de motten rond m’n oren. Ja, dat is ook Afrika. Het eten was ook heel local. In een banda stonden een stuk of 6 pannetjes met lokale gerechtjes, maar dat was wel erg lekker. Ik denk dat ik deze nacht 2 uren geslapen heb. Er zaten namelijk ook nog gaten in m’n muskieten net dus dan doe ik dus geen oog dicht, letterlijk ALLES kriebelde. Ik was niet de enige die niet kon slapen, we sliepen met zijn 4en en zijn s’nachts ook met zijn allen naar het toilet gegaan. Maar goed, de volgende ochtend stond de Chimp tracking op de planning. Na wederom een lokaal ontbijtje wat bestond uit Chapati, bananen, ananas, ei, wit brood en (thank god) koffie, vertrokken we richting Budungo Forest. We werden aan de kant van de weg bij het bos afgezet en gingen onder begeleiding van een gids de jungle in. Ja, als je denkt aan de jungle, denk je aan tarzan toch? Zo was het ook, inclusief lianen. Na een uur lopen hoorden we apen gegil (weet even niet hoe ik het anders moet noemen). We kwamen steeds dichterbij en uiteindelijk hadden we een hele chimpansee familie gevonden! Zo gaaf! We hebben ongeveer een uur rond ons heen staan kijken. Wat lijken ze toch veel op mensen, en wat een geluid produceren die! Ik zal op facebook een filmpje plaatsen. Hierna was het tijd om terug naar Numugongo te gaan. Het was ook wel weer lekker om thuis te zijn.. ‘A home, far away from home’.

Tot de volgende keer!

Esmee

P.S. Foto’s plaats ik in het mapje ‘Oeganda’ op facebook, dat is makkelijker plaatsten dan op deze site.