Hallo lieve familie, vrienden en collega's!

Wauw, er is al weer een week voorbij gevlogen. Ik begin langzamerhand zelf een Afrikaan te worden, in voornamelijk tempo. Mensen die mij goed kennen weten dat ik erg gestructureerd ben en mijn dag van minuut tot minuut plan. Heeel af en toe kijk ik hier naar de tijd. Hier kan ik dus ook gewoon wakker zonder planning, heerlijk! In het Swahili zou je kunnen zeggen: Hakuna Matata, geen zorgen. We waren gebleven bij donderdag. Donderdag ochtend stond de wekker weer en ben ik naar de kliniek gegaan omdat ik woensdag op huisbezoek was geweest. De kliniek werd dus een dagje opgeschoven. Omdat doker Daniel al had gezegd dat dinsdag en woensdag de drukste ochtenden waren had ik mij er al op voor bereid dat het deze ochtend rustig zou zijn. En dat was het ook! De ochtend stond in het teken van de moeders. Er kwamen een hele hoop vrouwen naar de kliniek die allemaal voorlichting kregen. Ook verlieten ze de kliniek allemaal met condooms, een kuurtje cotrimoxazol (dit werkt tegen gelachtsziekten) en tabletten tegen HIV. Uiteraard kregen ze de doosjes niet mee, want die konden nog voor andere dingen gebruikt worden, en de bijsluiter is ook niet nodig. Alles wat de dokter mee geeft wordt gewoon opgegetenJ Het personeel is in de kliniek heel ‘stug’. Alles moet vanuit eigen initiatief komen, anders kan je heel de dag uit je neus eten daar. Ze zullen ook niet snel aan je vragen of je iets wilt doen, het lijkt wel of ze dat op de een of andere manier niet durven te vragen. Bij Nafasi daar in tegen is veel meer te doen, hier voel ik me ook meer op mijn gemak. Ik was dus blij dat ik in de middag weer naar Nafasi kon en zodra je aan komt lopen door de poort zie je al een hoofd zwarte handjes naar de zwaaien. De middag bestaat vooral uit wassen, strijken, spelen en speelgoed opruimen. De aunties waren druk bezig met optutten en deden hun mooiste jurken aan, want Jackie’s dochter was jarig. Juliet en ik waren ook uitgenodigd dus na het werk zouden we direct door gaan naar het shoppingcentrum, want we moesten nog een cadeautje halen. We dachten, laten we is via de achterkant van Nafasi richting de main road gaan, want dat is sneller dan over heel het project. Zo gezegd zo gedaan. We liepen en liepen, langs allerlei tuintjes, geen wegen of huizen te bekennen. Uiteindelijk kwamen we na 3 kwartier lopen door een stuk oerwoud op een weggetje waar een boda driver reed. Thank god! We spraken een prijs af en vertelden de drivers (inmiddels had hij een vriend gebeld) dat we nog een tussenstop wilden bij het shoppingcentrum. Adressen hebben ze hier niet, dus met de naam van de plaats en een geschetste plattegrond, gemaakt door 1 van de aunties, wisten zij de weg wel te vinden. De drivers wachten gewoon totdat je klaar bent met je boodschappen. Maar ja, als je dan toch in de supermarkt bent, halen we gelijk wat yoghurt, tonijn etc etc. Al bij al waren we een half uur weg geweest en waren ze toch wat lichtelijk geïrriteerd. Natuurlijk wilden ze extra geld, ‘want bij een blanke valt altijd geld te halen’. Ik heb het papiertje met de plattegrond zeker 4 keer uit mijn tas moeten vissen omdat mijn driver toch geen idee had waar hij naar toe moest. Gelukkig kwamen we na een uur op de boda te hebben gezeten aan op locatie, Georgina Gardens. Een prach-tig-e locatie boven op een berg midden in Kampala. Ik belde 1 van de aunties van Nafasi om te vertellen dat we voor de poort stonden en zij zou mij later terug bellen. Ik kon het niet laten om even te Facetimen met mijn moeder om het uitzicht te laten zien. Door de camera van mijn telefoon zag ik in eens een zwart hoofd achter me, en nog een, en nog een… Ineens stond het halve dorp achter ons. Muzungu’s blijven reuze interessant, haha. Inmiddels was ik terug gebeld werden we geïnstrueerd hoe we moesten lopen. De dochter van Jackie, een meisje van 6, wachtte ons op. In haar roze Princessen jurk en met een kroontje op wees ze ons de weg naar Jackie. Die locatie was zoooo tof! We hadden uitzicht over de hele stad, er was personeel, heel veel eten en live muziek. Was een hele gezellige avond. Vrijdag was goede vrijdag en zijn Juliet en ik na een kort nachtje weer fris en fruitig naar Nafasi gelopen. Vandaag was een van de kindjes jarig, dus ik had mijn ballonnen uit Nederland meegenomen. Helaas was dit niet zo’n succes, de ene ballon na de andere klapte en zo ging dus ook het ene kindje na het andere kindje heel hard huilen. Maar het idee was leuk, haha! Eind van de middag hebben we een craft market bezocht. Alle drie een boda gepakt. Beetje jammer, want ik merkte al snel dat ik Janne en Juliet niet meer zag en uiteindelijk alleen voor de ingang van de craft market stond. Mijn driver had zo hard gereden dat de andere drivers hem niet bij konden houden en dus zowel Juliet als Janne niet wisten welke craft market ik stond. Na een half uur heen en weer gebeld te hebben kwam eerst Janne aangereden en daarna Juliet. Ondertussen mocht ik van de eigenaresse van het eerste kraampje naast haar in de schaduw komen zitten. Oh ja, en ik heb zelfs nog 3 banaantjes gekocht. Er liep een vrouw langs met een gigantische mand vol met bananen op haar hoofd. Dat blijft een leuk gezicht, echt Afrika! Om in die stemming te blijven hebben we daar lekker de rest van de middag rond geslenterd en echte Afrikaanse souvenirs gescoord. Die avond ben ik helaas ziek geworden, dus heb ik van 7 uur s’avonds tot 2 uur s’nachts boven de pot gehangen. De volgende dag stond het hotel op de planning, ik heb de ochtend nog even rustig aan gedaan, maar toen mijn ontbijt er om 9 uur nog steeds in zat zijn we naar een hotel gegaan. We hebben de hele dag lekker aan het zwembad gelegen, een massage genomen en geluncht. Natuurlijk was het bewolkt, dat is altijd als je eindelijk is een keer in de zon kan gaan liggen, haha. Al bij al hebben we vooral genoten van de luxe. Zelfs een douche waar dikke stralen water uit kwamen (!) Na het hotel hadden Juliet en ik afgesproken met Janne bij Otters bar, dezelfde bar waarover ik in mijn eerste blog al over had verteld. We hebben hier pizza gegeten, biertjes gedronken en genoten van een live bandje. Ook Frank, onze coördinator sloot gezellig nog even aan. Uiteindelijk lagen we om 3 uur pas op bed. De volgende ochtend was paasochtend. Het was een kort nachtje, want 8 uur stonden we weer netjes in de kerk. Het was een prachtige dienst, met een hele boel optredens. Een groepje kinderen dansten, een groepje zong en er was zelfs een heel toneelstuk. Na de kerk hebben we een paasbrunch gehouden met wat we nog in huis hadden. Ook begon het ineens echt keihard te regenen. En dat is niet zo als in Nederland, maar het stroomt echt met bakken uit de hemel. De druppels zijn net zo groot als knikkers. Ik voelde mezelf weer niet zo goed. Janne wilde ons nog meenemen naar een sierraden winkeltje bij ons in de straat. Het was haar laatste dag en dat had ze nog beloofd aan de eigenaresse van het winkeltje. We wachtten tot het droog was, en ondanks dat ik niet lekker was wilde ik toch mee. (ik zou eens wat meer naar mijn lichaam moeten luisteren) Maar, de weg was vreselijk. Een en al modder, nou ja, drijfzand leek het wel. Zo erg, dat we tot op onze enkels onder de modder aan kwamen. We kochten wat in het ‘winkeltje’, eigenlijk gewoon een betonnen huis met niets anders dan een tafel en een kast waar wat armbandjes op lagen. Ik kreeg het zo benauwd in dat winkeltje, omdat ik al misselijk was, dat ik naar buiten ben gerend en moest overgeven. Ik kocht snel wat en hield de eerste beste boda aan om me thuis te brengen. De rest van de eerste paasdag bracht ik dus door op bed. Tweede paasdag waren we nog vrij en zijn we vroeg uit bed gegaan om Janne uit te zwaaien. Afscheid nemen is nooit leuk, maar er is een tijd van komen en een tijd van gaan. We zijn alle drie heel erg verschillend, maar kunnen het toch heel goed met elkaar vinden. Ik heb zo gelachen de afgelopen twee weken! Nu ben ik samen met Juliet nog over in ons huisje. We zijn weer op de boda’s naar de stad gegaan, en je raad het al: dezelfde boda drivers als toen we naar de craft gingen. We wilden als eerste naar de moskee en ik zei tegen de boda driver die er de vorige keer zo hard van door ging dat we bij elkaar wilden blijven. Juliet zat deze keer bij hem achterop. En wat denk je? Juliet was ik binnen 10 minuten kwijt. Vervolgens wordt ik ergens voor de moskee afgezet. ‘Where is my friend’? zei ik tegen mijn driver. ‘She is here’ zei de driver. ‘I don’t see her’? Hij wist het allemaal niet, dus betaalde hem en vertelde hem extreem geïrriteerd dat ik nog zo had gezegd dat ze bij elkaar moesten blijven. Boos liep ik weg en probeerde ik Juliet te bellen. Maar nog voor dat ze op kon nemen zag ik haar al staan met haar driver. Als eerste bezochten we de op één na grootste moskee van Afrika: Gaddafi Mosque. We kregen allebei een hoofddoek om en een rok over onze broek, echt geen gezicht natuurlijk. Daarna mochten we de moskee van binnen bekijken en als laatste beklommen we de toren bij de moskee, waarop je uitzicht had over de hele stad. Na de moskee gingen we op zoek naar 'BROOD', dit is een Nederlandse keten die meerdere vestigingen in Kampala heeft. Hier verkopen ze dus gewoon broodjes kaas. Mijn geluk kon niet op toen we een bakkerijtje gevonden hadden en een hapje nam van een broodje kaas. De rest van de dag zijn we op de boda's de hele stad doorgescheurd en hebben we het paleis van de koning en de martelkamers daarbij bezocht, een protestantse kerk, een katholieke kerk en zijn we geëindigd in downtown Kampala. Daar is het zó onzettend druk en mensen zwaaiden naar je, raken je aan, willen je in hun winkel, roepen Mzungu, echt oppassen op je spullen dus. Je ziet daar op de straat van alles, zelfs tafels vol met afstandsbedieningen. Helaas zie je ook veel straat kinderen die naar je toe komen en vragen om wat water. Ik kan het dan niet laten om mijn flesje water af te geven. Waarop ze vervolgens snel het hele flesje leegdrinken en je na zwaaien met een glimlach. We hadden het snel gezien dus besloten terug te gaan naar Numugongo, weg uit alle drukte. De plek waar het project is was eerst oerwoud en soms besef je dat als je wakker wordt en je ziet aapjes voor het raam zitten. Voordat we naar huis gingen, deden we nog wat boodschappen bij het shoppingcentrum in de buurt. We kwamen weer een spa tegen en lieten tegen een kleine betaling onze haren wassen. Ons haar vonden ze natuurlijk heeel vreemd. Bijna net zo vreemd als wij het vonden dat er een mega vonk van het verlengsnoer afkwam waar de stekker van onze föhnen inzaten. Kortsluiting, kan gewoon. Een paar keer niezen in Juliet haar haar is ook helemaal niet raar.. Daarna, met geföhnde haren écht naar huis gegaan. De taxichauffeur noemde het project de 'Muzungu school', hij vertelde dat iedereen hier de school zo noemt. Ik hoop iedereen op deze manier weer op de hoogte gebracht te hebben!

Tot later!

X Esmee